پیش زمینه و هدف: بر اساس نتایج تحقیقات مختلف یکی از مهم ترین عوامل مشکل ساز که باعث افزایش تعارضات و حتی طلاق می شود، ادراک تحریف شده، باورها و تفکرات زوجین است، بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی زوج درمانی عقلانی-هیجانی–رفتاری بر بهبود باورهای ارتباطی زوجین متقاض طلاق بود. مواد و روش کار: روش شناسی این مطالعه نیمه آزمایشی با گروه گواه و طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زوجین متقاضی طلاق مراجعه کننده به مرکز مشاوره آرامش اندیشه شهرستان تبریز در هفت ماهه اول سال1400بود. نمونه شامل30 زوج داوطلب بود که به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. در گروه آزمایش10 جلسه آموزش90 دقیقه ای اجرا شد. شرکت کنندگان در پژوهش در هرسه موقعیت به مقیاس باورهای ارتباطی پاسخ دادند. جهت تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس آمیخته (Mixed Model ANOVA) استفاده شد.یافته ها: زوج درمانی عقلانی-هیجانی–رفتاری بر بهبود باورهای ارتباطی ناکارآمد ذهن خوانی(035/0>P)، تغییرناپذیری همسر(043/0>P) و تخریب کنندگی مخالفت (001/0>(P، در مرحله پس آزمون تأثیر معناداری داشته و این تأثیر در پیگیری سه ماهه پایدار مانده است. همچنین نتایج نشان داد، در هر دو مرحله پس آزمون و پیگیری در گروه آزمایش نمرات خرده مقیاس های ذهن خوانی، تغییرناپذیری همسر و تخریب کنندگی مخالفت زنان کمتر از مردان است(001/0>P)؛ که نشان می دهد زوج درمانی عقلانی-هیجانی–رفتاری به طور معناداری بر بهبود باورهای ارتباطی ناکارآمد و باقی ماندن تأثیر مداخله در آنان مؤثرتر عمل نموده است.بحث و نتیجه گیری: بنابراین می توان از این رویکرد به عنوان روش مداخله ای مؤثر برای کاهش و بهبود باورهای ارتباطی ناکارآمد در روابط تبادلی زوجین استفاده کرد.

هدف: باورها و شناخت هایی که در اذهان زوجین وجود دارد در نحوهٔ ارتباطات آن ها تأثیر می گذارد. هدف پژوهش مقایسهٔ اثربخشی زوج درمانی رفتاری تلفیقی و زوج درمانی عقلانی-هیجانی-رفتاری بر باورهای ارتباطی زوجین ناسازگار بود. روش بررسی: روش بررسی نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه گواه بود و جامعهٔ آماری این پژوهش تمامی زوجین با شکایت زناشویی و مراجعه کننده به مراکز مشاوره و روان شناسی شهرستان ایلام در سال 1396 بودند. از میان آن ها به روش نمونه گیری در دسترس 30 زوج انتخاب شده و با همگن سازی و به طور تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. زوجین جهت پیش آزمون و پس آزمون به پرسشنامهٔ باورهای ارتباطی ایدلسون و اِپستین (1982) پاسخ دادند. داده های پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری و آزمون تعقیبی بن فرونی، نرم افزار SPSS و مقدار احتمال 0٫ 05 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد زوج درمانی رفتاری تلفیقی بر کاهش میانگین نمره های پس آزمون باور به تخریب کنندگی مخالفت (2٫ 58± 20٫ 10 و 0٫ 001=p)، توقع ذهن خوانی (4٫ 49± 23٫ 50 و 0٫ 001=p)، باور به عدم تغییرپذیری همسر (4٫ 12± 22٫ 50 و 0٫ 001=p)، کمال گرایی جنسی (3٫ 72± 22٫ 40 و 0٫ 001=p) و باور به تفاوت های جنسیتی (3٫ 43± 22٫ 00 و 0٫ 001=p) اثربخش بود. درمان عقلانی-هیجانی-رفتاری بر کاهش میانگین نمره های پس آزمون باور به تخریب کنندگی مخالفت (2٫ 23± 19٫ 45 و 0٫ 001=p)، توقع ذهن خوانی (3٫ 16± 23٫ 40 و 0٫ 002=p)، باور به عدم تغییرپذیری همسر (3٫ 41± 23٫ 75 و 0٫ 003=p)، کمال گرایی جنسی (3٫ 15± 22٫ 00 و 0٫ 001=p) و باور به تفاوت های جنسیتی (3٫ 71± 22٫ 30 و 0٫ 001=p) اثربخش بود. نتیجه گیری: براساس یافته های این پژوهش زوج درمان گران و مشاوران می توانند با آموزش باورهای ارتباطی صحیح با استفاده از زوج درمانی رفتاری تلفیقی و رویکرد عقلانی-هیجانی-رفتاری در جهت افزایش سازگاری زناشویی زوجین اقدام نمایند.

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی عقلانی هیجانی رفتاری بر کنش های اجرایی و سلامت روان مادران کودکان مبتلا به نقص توجه-بیش فعالی انجام شد. روش: در یک پژوهش نیمه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل و مداخله نما، تعداد 30 مادر کودک مبتلا به نقص توجه-بیش فعالی مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر بجنورد طی مدت چهار ماه و به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و همچنین به صورت تصادفی در سه گروه آزمایش، کنترل و مداخله نما قرار گرفتند. مادران گروه آزمایش در معرض مداخله 8 جلسه ای گروه درمانی عقلانی هیجانی رفتاری قرار گرفتند، درحالی که گروه کنترل و مداخله نما در معرض چنین مداخله ای قرار نگرفتند. باوجوداین، گروه مداخله نما به مدت 8 جلسه نرم افزار ورد-ویندوز را آموزش دیدند. پرسشنامه سلامت عمومی و آزمون برج لندن در مورد شرکت کنندگان اجرا گردید. داده های پژوهش به کمک نرم افزار آماری «اس. پی. اس. اس. » و با استفاده از شاخص های آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس تحلیل شدند. نتایج: یافته های پژوهش حاضر نشان داد که گروه درمانی عقلانی هیجانی رفتاری باعث بهبود سلامت روان و کنش های اجرایی گروه آزمایش نسبت به گروه های کنترل و مداخله نما می شود. بحث و نتیجه گیری: گروه درمانی عقلانی هیجانی رفتاری نقش مهمی در بهبود کنش های اجرایی و افزایش سلامت روان مادران کودکان مبتلا به نقص توجه-بیش فعالی دارد. درمان گران می توانند از این روش درمانی جهت بهبود کنش های اجرایی و افزایش سلامت روان مادران کودکان مبتلا به نقص توجه-بیش فعالی استفاده کنند.

هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر گروه درمانی عقلانی - هیجانی - رفتاری (REBT) در کاهش استرس دیرنابینایان بوده است. طرح پژوهش به صورت پیش آزمون - پس آزمون و پیگیری با دو گروه آزمایش و گواه سازمان دهی شده است. پس از انتخاب افراد واجد شرایط، آنان به صورت تصادفی در گروه های آزمایش و گواه جایگزین شدند (30 نفر در هر گروه) و پیش آزمون برای دو گروه اجرا شد. سپس آموزش عقلانی - هیجانی - رفتاری بر روی گروه آزمایش اعمال گردید. پس از اتمام آموزش از دو گروه پس آزمون به عمل آمد و یک ماه بعد نیز از دو گروه مجددا آزمون انجام پذیرفت. جهت جمع آوری اطلاعات پژوهش از پرسشنامه باورهای غیر منطقی IBT و پرسشنامه DASS21 استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق آزمونهایT و کلیه مراحل تحلیل با نرم افزار SPSS 18 انجام پذیرفت. نمرات گروه آزمایش و گروه گواه در پیش آزمون تفاوت چندانی با هم نداشت، در پس آزمون نمرات گروه آزمایش نسبت به پیش آزمون تفاوت معنی داری داشت، اما در گروه گواه تفاوت معنادار نبود. این امر بیانگر اثربخشی مداخله ارائه شده می باشد. همچنین با مقایسه نمرات پس آزمون و پیگیری در گروه آزمایش و گروه گواه تفاوت معناداری به دست نیامد و در نتیجه می توان تاثیر مداخله آموزش گروهی REBT را با ثبات ارزیابی کرد. به طور کلی نتایج تحقیق حاضر، حاکی از اثربخشی مداخله آموزش REBT در کاهش استرس افراد دیرنابینا می باشد.

هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی گروه درمانگری عقلانی – هیجانی - رفتاری و روان نمایشگری در تغییر سبکهای ابراز هیجان مراجعان مراکز مشاوره بهزیستی شهر تهران بود. بدین منظور 36 نفر از مراجعان داوطلب به طور هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه قرار گرفتند. اعضای گروهها به وسیله پرسشنامه های ابرازگری هیجانی و دوسوگرایی در ابراز هیجان (کینگ و امونز، 1990) و پرسشنامه مهار هیجانی (راجر و نجاریان، 1989) قبل و بعد از 12 جلسه مشاوره گروهی مورد سنجش قرار گرفتند. نتایج بیانگر آن بود که هر دو روش گروه درمانگری عقلانی – هیجانی - رفتاری و روان نمایشگری در افزایش ابرازگری هیجانی کاهش بازداری و دو سوگرایی هیجانی مراجعان اثربخش بودند. همچنین مشخص شد که روان نمایشگری از گروه درمانگری عقلانی – هیجانی - رفتاری در افزایش ابرازگری هیجانی موثرتر بود.

زمینه و هدف: ظریه ذهن توانایی پیش بینی و شرح دادن رفتارخود ودیگران با توجه به حالت های ذهنی است و برای برقراری تعاملات اجتماعی ضروری است. این درحالی است که پژوهش ها نشان می دهند کودکان اوتیستیک درنظریه ذهن با ناتوانایی و تحول نایافتگی روبرو هستند. هدف اساسی پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش مهارت های ارتباطی به شیوه عقلانی-هیجانی-رفتاری الیس در ارتقا نظریه ذهن کودکان اوتیستیک است. روش کار: روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری کلیه دانش آموزان اوتیستیک پسر 12-9 سال شهر کرمانشاه بود. 12 دانش آموز با روش نمونه گیری دردسترس انتخاب و در دو گروه 6 نفری آزمایش و کنترل به صورت تصادفی قرارگرفتند. آزمون نظریه ذهن به عنوان ابزار جمع آوری اطلاعات استفاده گردید. گروه آزمایش تحت آموزش 13جلسه مهارت های ارتباطی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (تحلیل کوواریانس) تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد آموزش مهارت های ارتباطی بر بهبود نظریه ذهن کودکان اوتیستیک گروه آزمایش تاثیر معناداری داشته است. نتیجه گیری: بنابراین آموزش مهارت های ارتباطی موجب ارتقا نظریه ذهن کودکان اوتیستیک می شود.

امروزه، درمان های شناختی رفتاری الگوی غالب روان درمانی را تشکیل داده و جای درمان های روان کاوی و رفتاری را گرفته اند. هدف پژوهش حاضر، مقایسه کارآمدی دو مداخله عقلانی-هیجانی-رفتاری و واقعیت درمانی، در افزایش سلامت عمومی بود. در یک پژوهش نیمه آزمایشی با گروه کنترل، تعداد 24 دانشجوی افسرده در دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل به طور تصادفی گمارده و پرسشنامه سلامت عمومی بر روی آنان اجرا شد. پس از اندازه گیری سلامت عمومی در مرحله یک، آزمودنی های دو گروه آزمایشی وارد مداخله گروهی شدند و در مورد آزمودنی های گروه کنترل هیچ اقدامی صورت نگرفت. گروه آزمایشی اول به مدت 8 جلسه تحت برنامه مداخله گروهی عقلانی-هیجانی-رفتاری و گروه آزمایشی دوم به مدت 9 جلسه تحت برنامه مداخله واقعیت درمانی گروهی قرار گرفت. مرحله دوم اندازه گیری در دو نوبت از طریق پرسشنامه سلامت عمومی بر روی هر سه گروه، یک بار بلافاصله پس از پایان مداخله و بار دوم، به عنوان پیگیری، سه ماه پس از اتمام مداخله اجرا شد. نتایج نشان می دهد مداخله های عقلانی-هیجانی-رفتاری و واقعیت درمانی هر دو در افزایش سلامت عمومی کارآمدند اما از این لحاظ تفاوتی با یکدیگر ندارند.